وقتی انسان از دنیا می رود، در بهشت یا جهنمی برزخی داخل می شود که آن ها از بهشت و جهنم دائمی خیلی ضعیف تر است .

در بعضی از روایات آمده است : هنگامی که انسان داخل قبر می شود، دری از بهشت یا دری از جهنم را به سوی او می گشایند و به وسیله باز شدن آن در و تماشای منظره های جالب و زیبا و حیرت انگیز لذت می برد و از دیدن آتش و دود و حیوانات گوناگون در وحشتو اضطراب مɠافتد و آن ها همان بهشت و جهنم برزخی هستند که در برزخ وجود دارد.

مقدمه

وقتی انسان از دنیا می رود عالم او عوض می شود، دنیا عالمی است که در آن سعادت و شقاوت ، حق و باطل ، دروغ و راست ، خلوص و آلودگی ، نظافت و خباثت ، کفر و ایمان ، صالح در هم آمیخته است . اما عالم قبر و برزخ عالم صدق و حقیقت و واقعیت محض است .اخلاق و افعال واعمالی که انسان در دنیا انجام می دهد، در عالم برزخ به صورت واقعی خود جلوه می کنند. ظاهر و باطن در آنجا اختلافی ندارند و هر دو، یک حقیقت واحداند.

مقدمه

همین طور که گفته شد: بعضی از اعمال و کردار، باعث عذاب و فشار قبر می شود. بعضی از اعمال و کارها هم باعث برطرف شدن عذاب قبر می گردند. به طور کلی کارهای نیک نقش بسزایی در آرامش روح در عالم برزخ و رهایی از فشار قبر دارد، ولی مطابق روایات ، بعضی از اعمال در این راستا نقش بیشتری دارند، و آنها از این قرارند.

(بیشتر…)

یکی از چیزهایی که مسلمانان باید به آن معتقد باشند عذاب و فشار قبر است .گر چه حقیقت فشار قبر به خوبی برای ما روشن نیست ، ولی دور نمایی از آن را بیان می کنیم و آن عبارت است از آن که وقتی جنازه میتی را در میان قبر می گذارند، آن میت خود را در تنگ نای تاریک و وحشت ناک قبر می نگرد و در فشار بسیار سختی قرار می گیرد.

حال باید بدانیم ، آیا روح میت در فشار قرار می گیرند؟ (مانند شخصی که حکم اعدامش صادر شده باشد) و او شب آخر عمر خود را در فشار سخت روحی می بیند، یا قالب مثالی که همان روح و جسم لطیف اوست (شبیه عالم خواب ) در فشار قرار می گیرد؟ ای این که روح با همین جسد خاکی دنیایی رابطه بر قرار می کند و خود را در فشار می نگرد.

در پاسخ به مطالبی توجه کنید .

1. موضوع مرگ و موت، یک حقیقت عرفانی جاری و ساری در خلقت است و هنر مردن (موت اختیاری) بالاترین هنر عرفانی و فطری محسوب می شود و به معنای فانی شدن از خود و باقی شدن به حیاتی برتر در مراتب مختلف است که همین امر، اساس سیلان و حرکت فطری و استعلایی موجودات عالم به سمت کمال خدایی و مراتب بالاتری از حیات است.